O tym, jak pracowałam w pięciogwiazdkowym hotelu

Na początku marca trafiłam u jednej z blogerek na wpis o marnowaniu jedzenia. Od razu przypomniały mi się czasy, kiedy to pracowałam jako kelnerka w luksusowych hotelach. Doświadczenie te pokazało mi nie tylko jak działa branża hotelarska, ale i uświadomiło wiele problemów, o których wcześniej nie myślałam za wiele. Z wiadomych względów w swoim wpisie nie mogę podać nazwy hoteli, w których pracowałam, jednak wydaje mi się, że nie jest to tutaj najważniejsza kwestia. 

Źródło

1. Po pierwsze, w hotelach się nie pracuje tylko tyra. Doskonale pamiętam pierwsze śniadanie, które obsługiwałam w jednym z 5-gwiazdkowych hoteli. Samodzielny serwis kilku przydzielonych mi stolików, przygotowywanie ciepłych napoi, sprzątanie i nakrywanie stołów zgodnie ze standardami przybytku. Nie wytrzymałam tych sześciu godzin zlecenia. Po pierwszych czterech godzinach nie czułam nóg i rąk, dlatego schowałam się gdzieś na zapleczu i składałam materiałowe serwetki, które wróciły z prania. Później było już tylko gorzej: bankiety wielkich firm, luksusowe wesela. Praca była wykonywana oczywiście w eleganckim, ograniczającym swobodny ruch stroju i trwała często ponad dziesięć godzin. Nie ważne, czy byłaś kobietą czy mężczyzną - zadania były bardzo podobne. Salę trzeba było przygotować i posprzątać, ludzi obsługiwać no i oczywiście dochodziła praca na zapleczu. Była to okropnie wyczerpująca fizycznie robota. Często nie było nawet czasu, aby pójść do toalety czy coś zjeść. Nie chcę się tutaj w żaden sposób żalić, a pragnę jedynie przekazać, że doświadczenie te nauczyło mnie ogromnego szacunku i wyrozumiałości dla zawodu kelnera. Dla eksperymentu pobiegajcie z napchaną na full tacą przez przynajmniej 2 godziny - oj można się zmęczyć!

2. Marnowanie ogromnych ilości jedzenia! - to uderzyło mnie chyba najbardziej. Wyobraźcie sobie bankiet na 100 osób, pełne stoły smakołyków, których jest tak dużo, że nie da się tego przejeść. W pewnym momencie ludzie wychodzą, a ja jestem zmuszona do wyrzucenia dwóch wózków jedzenia. Muszę się go pozbyć ponieważ jest oficjalny zakaz spożywania przez pracowników hotelu posiłków przeznaczonych dla gości oraz zabierania ich do domu. To, czego nie uda się zjeść w ukryciu lub za zgodą managera znieść do kantyny, trzeba wyrzucić. To samo tyczy się otwartych butelek wody czy wina. Jest to okropny widok, bo zdaję sobie sprawę ile ludzi chętnie przyjęłoby ten posiłek. Wiem też ile kosztuje jedzenie (mnie i Matkę Ziemię) i jak ciężko trzeba sobie na nie czasami zapracować. Dopiero praca przy bankietach i weselach unaoczniła mi prawdziwą skalę problemu marnowania żywności i  skutecznie oduczyła mnie robienia "zapasów".

Cieszę się niezmiernie, że na świecie pojawia się coraz więcej rozwiązań mających na celu pomaganie ludziom dbać o siebie i środowisko. Z początkiem marca weszła w życie także ustawa o przeciwdziałaniu marnowania żywności. Zgodnie z nią każdy właściciel marketu/dużego sklepu zobowiązany jest oddać zdatne do spożycia jedzenie organizacjom pożytku publicznego. W przeciwnym wypadku będzie podlegał karze grzywny. 

Oby więcej takich rozwiązań!